⛸️ Terapia Poznawczo Behawioralna Na Czym Polega

Na czym polega terapia poznawczo-behawioralna? 3 lata temu zostałam zgwałcona przez dwoch chłopaków. Mam rozpoznane ptsd, chodzę do psychoterapetki która pracuje w terapi poznawczo-behawioralnej. Czy będę musiała opowiedzieć o tym zdarzeniu??? strasznie sie tego boję, słyszałam że bez przepracowania tej traumy nie naucze sie zyc normalnie Nie ufam nikomu, ciezko mi rozmawiac o traumie, aby nie myslec o koszmarach nocnych zasypiam ze słuchawkami na uszach i muzyką...błagam pomózcie mi KOBIETA, 29 LAT ponad rok temu Jak radzić sobie z kryzysem? Witam Panią. Obawy związane z powracaniem do tamtego wydarzenia są oczywiste. Nic dziwnego, że się Pani obawia. Polecam rozmowę z psychoterapeutką. Ma Pani prawo pytać o wszystko co dotyczy Pani leczenia. Dzięki temu Pani lęk będzie mniejszy. Proszę zapytać o protokół, metodę, którą w leczeniu objawów PTSD będzie stosowała psychoterapeutka. Proszę pamiętać, że terapia prowadzona przez specjalistę powinna cechować się bezpieczeństwem, które daje Pani możliwość wpływu i kontroli na to co się z Panią dzieje. Pozdrawiam Panią 0 Niezaleznie od nurtu terapii dobrze jest otworzyć się i przepracować traumę. Oczywiście zrobi to Pani, gdy poczuje sie Pani gotowa, zbuduje relację i zaufanie do terapeuty. Psycholog nie tylko wesprze, ale także pomoże poradzić sobie z trauma i wiażącymi się z nią odczuciami i objawami. Pomoże Pani przejść przez to w sposób najbardziej dogodny i łagodny jak to możliwe. Zachęcam do zaangażowanej pracy i budowania relacji w tempie dla Pani właściwym, by czuła się Pani bezpiecznie. 0 redakcja abczdrowie Odpowiedź udzielona automatycznie Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych znajdziesz do nich odnośniki: Terapia dialektyczno-behawioralna przy BDP – odpowiada Mgr Barbara Owczarska Czy lek Asertin jest skuteczny w leczeniu traumy? – odpowiada Mgr Elżbieta Grabarczyk Jak wygląda terapia poznawczo-behawioralna? – odpowiada Mgr Bożena Waluś Silny uraz psychiczny w dzieciństwie a możliwość traumy po latach – odpowiada Mgr Maja Suwalska-Wąsiewicz Czym się różni terapia poznawczo-behawioralna od terapii psychodynamicznej? – odpowiada Mgr Mateusz Łukasik Jak wygląda psychoterapia w zespole stresu pourazowego? – odpowiada Mgr Daniel Lipka Czym jest aktywowanie pamięci traumy? – odpowiada Mgr Piotr Jan Antoniak Jak pomóc partnerce pokonać traumę po gwałcie? – odpowiada Mgr Violetta Ruksza Przebyty zespół stresu pourazowego – odpowiada Mgr Damian Bobak Zespół stresu pourazowego u 27-letniej kobiety – odpowiada Mgr Patrycja Stajer artykuły

Zobacz nasze środki ostrożności w odpowiedzi na COVID-19. Poproś o spotkanie. Przegląd. Terapia poznawczo-behawioralna (CBT) jest powszechnym rodzajem terapii rozmową (psychoterapia). Pracujesz z doradcą zdrowia psychicznego (psychoterapeutą lub terapeutą) w zorganizowany sposób, biorąc udział w ograniczonej liczbie sesji.

Na czym tak naprawdę polega terapia poznawczo-behawioralna i czy jest przeznaczona tylko dla osób cierpiących na poważne zaburzenia psychiczne? Czy ktoś kiedykolwiek sprawdził naukowo jej skuteczność? I co najważniejsze – jak to się właściwie dzieje, że rozmowa z drugim człowiekiem może okazać się czynnikiem leczącym depresję, lęk, obniżoną samoocenę czy anoreksję? Jakie są główne założenia terapii poznawczo-behawioralnej? Terapia poznawczo-behawioralna (z ang. CBT - Cognitive-Behavioral Therapy) opiera się na założeniu, że nasze schematy myślowe, wykształcone pod wpływem dotychczasowych doświadczeń, znacząco wpływają na to, w jaki sposób odbieramy rzeczywistość wokół nas. Natomiast ta osobista interpretacja wiąże się z konkretnymi zachowaniami, które przejawiamy wskutek tych myśli oraz wpływa na odczuwane przez nas emocje. Niestety, często błędne interpretowanie świata, doświadczanych sytuacji czy otaczających nas ludzi prowadzi do cierpienia psychicznego, lęku lub obniżonego nastroju. Aby lepiej zrozumieć sedno terapii poznawczo-behawioralnej, warto zauważyć, jak przez odmienne interpretowanie świata, często dochodzi do wręcz kuriozalnych sytuacji. To samo wydarzenie bądź zachowanie zostaje zrozumiane i odebrane w całkowicie odmienny sposób przez różnych ludzi. Przykładem jest tutaj np. agorafobia. Osoby borykające się z nią, są przekonane, że w otwartych przestrzeniach grozi im śmiertelne niebezpieczeństwo. Skutkuje to zamknięciem się przez nich w domu i izolacją od świata zewnętrznego. Niestety, rzadko zdajemy sobie sprawę, że schematy myślowe i przekonania na temat świata i ludzi można zmienić. Zmienić można także wiążące się z nimi dysfunkcyjne reakcje na doświadczane wydarzenia. W ten sposób codzienne życie pacjentów staje się o wiele bardziej komfortowe i znacząco podnosi się jego jakość, a także subiektywne poczucie satysfakcji. Na czym polega terapia poznawczo-behawioralna? Terapia poznawczo-behawioralna jest aktywnym procesem, w którym czynnie uczestniczą zarówno terapeuta, jak i pacjent Terapia poznawczo-behawioralna to sposób postępowania terapeutycznego, w którym udział biorą certyfikowany psychoterapeuta oraz pacjent zgłaszający konkretne dolegliwości i problemy w życiu osobistym bądź zawodowym – warto zaznaczyć, że nie zawsze są to choroby psychiczne. Terapia poznawczo-behawioralna polega na stopniowej i świadomej zmianie sposobu myślenia pacjenta na temat otaczającego go świata i ludzi – stanowi to aspekt poznawczy terapii. Terapeuta wraz z pacjentem pozbywają się nieefektywnych i krzywdzących sposobów interpretowania, by w ich miejsce umieścić bardziej przyjazne i zgodne z prawdą sposoby rozumienia i odbierania rzeczywistości. Modyfikacji podlegają również wyuczone sposoby reagowania na dane sytuacje oraz zachowania pacjenta w obliczu pojawiających się nawykowych myśli lub przekonań. To z kolei stanowi aspekt behawioralny terapii. Dzięki terapii pacjent stopniowo odrzuca dotychczasowe sposoby działania, stare metody rozumienia zaistniałych wydarzeń i z pomocą terapeuty próbuje nowych oraz bardziej adaptacyjnych interpretacji i reakcji na bodźce. Terapia poznawczo-behawioralna polega na stopniowej i świadomej zmianie sposobu myślenia pacjenta na temat otaczającego go świata i ludzi. Modyfikacji podlegają również wyuczone sposoby reagowania na dane sytuacje oraz zachowania pacjenta w obliczu pojawiających się nawykowych myśli lub przekonań. W toku postępowania terapeutycznego wykorzystywane są rozmaite techniki i ćwiczenia do wykonywania przez pacjenta. Może on także otrzymywać zadania domowe i zalecenia, aby pracować nad swoim rozwojem i zmianą nie tylko w czasie trwania sesji terapeutycznej. Terapia poznawczo-behawioralna jest więc, w przeciwieństwie do stereotypowych wyobrażeń na temat psychoterapii, procesem bardzo aktywnym, w którym czynnie uczestniczą zarówno terapeuta, jak i pacjent. Sprawdź: Terapia poznawczo-behawioralna a terapia psychodynamiczna. Jakie są różnice? Jakie techniki wykorzystywane są w terapii poznawczo-behawioralnej? W terapii poznawczo-behawioralnej stosowanych jest bardzo wiele technik i metod terapeutycznych. Wiele z nich dedykowanych jest konkretnemu zaburzeniu, jak np. systematyczna desensytyzacja powstała z myślą o osobach cierpiących na lęk i specyficzne fobie. Systematyczna desensytyzacja polega na stopniowym oswajaniu pacjenta z obiektem stanowiącym źródło lęku. Dzięki terapii pacjent może zmierzyć się ze swoją fobią w bezpiecznych warunkach i systematycznie odkrywać, że obiekt stanowiący dla niego źródło lęku, nie jest wcale śmiertelnym zagrożeniem tak, jak przez długi czas sobie wyobrażał. Pacjenci często dostają zalecenia prowadzenia dzienniczka emocji i uczuć. Pomiędzy sesjami terapeutycznymi prowadzą obserwacje odczuwanych przez siebie emocji, a następnie notują je i sprawdzają, w jakich okolicznościach ich doznali. Technika ta bardzo pomaga w budowaniu samoświadomości swoich odczuć, a także pozwala pacjentowi na analizę tego, co i w jakich warunkach wywołuje u niego konkretne uczucie czy wrażenie, aktywuje stary schemat myślowy. Do technik wykorzystywanych w terapii poznawczo-behawioralnej należą: systematyczna desensytyzacja, dzienniczek emocji i uczuć, technika odwrażliwiania, dialog sokratejski, technika skalowania. Dla osób uzależnionych bardzo przydatna okazuje się natomiast technika odwrażliwiania. Polega na skutecznym wspieraniu pacjenta w nauce tego, jak reagować na bodźce, których chciałby unikać, ale często to niemożliwe (alkohol, tytoń). Popularną i bardzo często stosowaną techniką terapii poznawczo-behawioralnej, jest dialog sokratejski. Stanowi on specyficzny sposób prowadzenia rozmowy i zadawania pytań przez terapeutę. Technika ta ma za zadanie doprowadzić pacjenta do samodzielnego znalezienia odpowiedzi na nurtujące pytania, zweryfikować jego przekonania i sposoby myślenia oraz doprowadzić go do własnej interpretacji i rozumienia danych wydarzeń czy sytuacji. Na terapii poznawczo-behawioralnej wykorzystuje się także technikę skalowania, która polega na określaniu przez pacjenta natężenia swoich emocji na subiektywnej skali, np. 1-10. Dzięki temu może on kontrolować np. poziom lęku i sprawdzać, jak wraz z upływem czasu, dana emocja traci na sile. Zapoznaj się: Psychoterapia grupowa – dla kogo? Korzyści terapii grupowej Kiedy terapia poznawczo-behawioralna będzie najskuteczniejsza? Aby terapia poznawczo-behawioralna była skuteczna i dawała oczekiwane rezultaty, muszą zostać spełnione pewne warunki. Bez nich o wiele trudniej w terapii o pożądane efekty i poprawę zdrowia pacjenta. Warto pamiętać, że powodzenie postępowania terapeutycznego zależy nie tylko od doświadczenia i umiejętności psychoterapeuty, ale także od nastawienia i pracy własnej pacjenta. Terapia poznawczo-behawioralna da najlepsze efekty, gdy: pacjent w pełni zaangażuje się w proces terapeutyczny oraz będzie postępował zgodnie z zaleceniami terapeuty, terapeuta i pacjent będą aktywnie współpracować ze sobą, rozwijając przy tym swoją relację, która także stanowi ważny czynnik leczący w psychoterapii, uczęszczanie na terapię będzie systematyczne i pozbawione długich przerw pomiędzy spotkaniami, na początku terapii zostaną jasno określone cele postępowania terapeutycznego oraz sposoby ich weryfikacji, terapia poznawczo-behawioralna będzie stanowiła adekwatną odpowiedź na problemy, z którymi boryka się pacjent. Zwłaszcza ostatni z powyższych punktów jest niezmiernie ważny dla powodzenia terapii poznawczo-behawioralnej. Bowiem, aby dawała ona oczekiwane rezultaty, powinna być zastosowana w problemach i zaburzeniach, w których naukowo udowodniono jej skuteczność. Co warte podkreślenia, nie są to jedynie zaburzenia i choroby psychiczne. Przeczytaj: Terapia skoncentrowana na rozwiązaniach – dla kogo i na czym polega? Komu dedykowana jest terapia poznawczo-behawioralna? Terapia poznawczo-behawioralna jest dedykowana osobom z fobią społeczną Terapia poznawczo-behawioralna przeznaczona jest głównie dla osób zmagających się w życiu codziennym z różnego rodzaju zaburzeniami psychicznymi. Należą do nich: zaburzenia bazujące na lęku: fobia społeczne, fobie specyficzne, napady lęku, lęk wolno płynący, zaburzenia obsesyjno-kompulsywne, zaburzenia odżywiania: anoreksja, bulimia, zaburzenia nastroju: depresja, dystymia, choroba afektywna dwubiegunowa, zaburzenia osobowości, zaburzenia seksualne, przewlekły stres i problemy ze snem, zaburzenia hipochondryczne, schizofrenia, zespół stresu pourazowego. Terapię poznawczo-behawioralną wykorzystuje się także w przypadku trudności w relacjach z drugim człowiekiem, niskiej samooceny i zaniżonego poczucia własnej wartości lub w sytuacjach kryzysowych, takich jak śmierć bliskiej osoby, rozpad rodziny, rozwód, choroba czy inne, obciążające człowieka sytuacje losowe. Na terapię poznawczo-behawioralną decydują się także osoby, które pomimo chęci, nie potrafią jasno określić, dlaczego nie czują satysfakcji w życiu i co sprawia, że odczuwają psychiczne cierpienie lub dyskomfort. Jak więc łatwo wywnioskować, postępowanie terapeutyczne w nurcie poznawczo-behawioralnym stanowi odpowiedź na bardzo wiele trudności doświadczanych na co dzień. Stąd także wynika niesłabnąca popularność tego postępowania terapeutycznego. Przeczytaj: Leczenie stresu – jak wygląda terapia? Gdy postanowimy zestawić terapię poznawczo-behawioralną z innymi metodami leczenia, okaże się, że jest ona nie tylko bardzo uniwersalną formą pomocy, ale charakteryzuje się także krótkoterminowością. Terapia poznawczo-behawioralna charakteryzuje się krótkoterminowością – trwa zazwyczaj kilka miesięcy. Dzięki zorientowaniu na cel i efekty terapia poznawczo-behawioralna trwa zazwyczaj kilka miesięcy. Choć jest to kwestia bardzo indywidualna i zależna od wielu czynników, nie da się ukryć, że w porównaniu z np. terapią psychodynamiczną, trwa ona o wiele krócej, a rezultaty jej stosowania są odczuwane przez pacjentów po stosunkowo krótkim czasie. Kto stworzył i opracował terapię poznawczo-behawioralną? Terapia poznawczo-behawioralna została stworzona i opracowana przez amerykańskiego psychiatrę, Aarona Becka. Początkowo, wykorzystywano ją przede wszystkim w leczeniu depresji. Beck odkrył, że człowiek bardzo często w toku swojego życia, poprzez doświadczenia, wytwarza niekorzystne i błędne sposoby interpretowania rzeczywistości. Postanowiono więc rozpocząć pracę nad przekonaniami i głęboko zakorzenionymi sposobami rozumowania i reagowania pacjentów z depresją. Zaczęło przynosić to zaskakująco dobre rezultaty, w postaci odmienionego zachowania pacjentów i odmiennych emocji, których zaczęli doświadczać. Zadziałało to na zasadzie domina – inne zachowania i sposoby interpretowania rzeczywistości niosły za sobą także inne emocje i uczucia, których doświadczali pacjenci. Terapię w nucie poznawczo-behawioralnym dość szybko przeniesiono na grunt innych zaburzeń psychicznych. Zaczęto wykorzystywać ją także w problemach natury psychologicznej, które nie wiązały się z żadną jednostką chorobową, potrafiły jednak znacząco obniżać jakość życia pacjentów. W ten sposób terapia poznawczo-behawioralna zyskiwała coraz więcej zastosowań, a jej skuteczność można było badać naukowo i sprawdzać. Dowiedz się więcej: Psychoterapia psychoanalityczna – cele i przebieg Czy terapia poznawczo-behawioralnej jest skuteczna? Terapia poznawczo-behawioralna została bardzo dokładnie przebadana przez naukowców pod kątem swojej skuteczności. Rzetelnie przeprowadzane postępowania sprawdzające jej wyniki i efekty, potwierdziły leczące właściwości terapii poznawczo-behawioralnej i – co ważne – długotrwałą, pozytywną zmianę w życiu pacjentów, którzy skorzystali z takiej formy pomocy. Jest to jedna z metod postępowania terapeutycznego, której możliwości zostały najlepiej sprawdzone i dowiedzione naukowo. Niestety, nie można powiedzieć tego o innych metodach psychoterapii, w których o wiele trudniej o takie doniesienia. Terapia poznawczo-behawioralna jest jedną z metod postępowania terapeutycznego, której możliwości zostały najlepiej sprawdzone i dowiedzione naukowo. Z tego też powodu, terapia w nucie poznawczo-behawioralnym jest jedną z najchętniej wybieranych postępowań terapeutycznych zarówno przez pacjentów, jak i lekarzy. Oczywiście, wpływ na to ma także czas jej trwania. Psychoterapia behawioralna Terapia ta oparta jest na założeniu, że poznanie życia psychicznego człowieka jest niemożliwe, pozostać może ono jedynie przedmiotem przypuszczeń. Behawioryzm zajmuje się badaniem oraz leczeniem tego co dostępne jest w obserwacji a więc ludzkiego zachowania. Terapia poznawczo-behawioralna jest jednym z najskuteczniejszych podejść we współczesnej psychoterapii, co potwierdzają liczne badania naukowe. Jak sama nazwa wskazuje, nurt ten skupia się na aspekcie poznawczym – dotyczącym procesów myślowych i behawioralnym – dotyczącym zachowań. Są to dwie z czterech składowych modelu w terapii, gdyż w metodzie tej bada się zależności pomiędzy naszymi myślami, emocjami, reakcjami ciała i zachowaniem. Poprzez zmianę sposobu myślenia, a konkretnie negatywnych, autodestrukcyjnych myśli i przekonań jesteśmy w stanie zmienić uczucia, oddziałujące na reakcje fizjologiczne (a więc i nasze ciało ma się lepiej) oraz podejmowane zachowanie. W terapii nie skupiamy się jednak tylko na zmianie sposobu myślenia o problemie. Pracujemy również nad tym, aby nauczyć się nowych, bardziej funkcjonalnych zachowań np. lepszego sposobu komunikacji. Dzięki wprowadzeniu w życie nowych umiejętności zmieniają się także nasze myśli i przekonania.

Terapia polega na pogłębianiu świadomości własnych trudności i zrozumieniu ich przyczyn. Ważne jest oddzielenie aktualnych spraw, emocji i potrzeb od tych, które osoby DDA wyniosły ze swojej rodziny. Jej zadaniem jest przebudowanie destrukcyjnych, sztywnych, nierealistycznych, negatywnych, schematów dotyczących siebie i innych, na

terapia poznawczo-behawioralna Jest to jedno z najważniejszych pojęć w psychologii stosowanej, ponieważ pozwala nam rozwiązywać bardzo różnorodne problemy za pomocą technik, które mają poparcie naukowe. Jest to forma interwencji odziedziczona z teoretyczno-praktycznych zasad psychologii behawioralnej, do której dochodzą metody i cele terapii poznawczej. W tym artykule zobaczymy, co to jest i dlaczego jest tak szeroko stosowany wśród psychologów. Powiązany artykuł: „Historia psychologii: główni autorzy i teorie” Co to jest terapia poznawczo-behawioralna? W obszarach interwencji psychologicznej i Psychologia kliniczna Istnieje wiele propozycji, które są oferowane wielu rodzajom pacjentów i problemów. Oferta jest bardzo zróżnicowana, a łatwo zagubić się w gąszczu etykiet, nazw i opisów podejścia terapeutycznego. Jednak jeden z nich rodzaje terapii cieszy się w dzisiejszych czasach szczególną uwagą, zarówno w konsultacjach i klinikach, jak i w wydziały psychologii. Chodzi o terapię poznawczo-behawioralną, orientację terapeutyczną, która ma naukowo udowodniona skuteczność w różnych rodzajach interwencji. Ponadto jednym z najbardziej charakterystycznych aspektów jest to, że dostosowuje się do wielu różnych potrzeb i problemów, które należy rozwiązać w leczeniu pacjentów. Modyfikowanie zachowań i myśli Jeśli kiedykolwiek przestałeś myśleć o konwencjonalnej koncepcji tego, czym jest „problem psychologiczny”, być może zdałeś sobie sprawę, że ten rodzaj problemu ma dwa oblicza. Z jednej strony aspekt materialny i obiektywny, który jest rozpoznawalny przez wiele osób i który można zmierzyć na konkretnych skalach. Z drugiej strony strona, która reaguje na subiektywne stany świadomości, czyli aspekty życia psychiczne i prywatne osoby, która ma problem i która zwykle ma tłumaczenie w kategoriach emocjonalny Terapia poznawczo-behawioralna odpowiada na potrzebę interwencji w tych dwóch obszarach. I robi to, popychając się dzięki synergii powstałej między częścią interwencji skoncentrowaną na procesach psychicznych i taki, który jest zorientowany na działania i zmiany w materialnym środowisku pacjenta. To znaczy, ta orientacja terapeutyczna, która działa zarówno na działania, jak i na myśli. Podstawy tej formy interwencji psychologicznej Rozważana jest terapia poznawczo-behawioralna narodził się z połączenia terapii behawioralnych i tych wywodzących się z psychologii poznawczej. Z jednej strony behawioryzm (a szczególnie radykalny behawioryzm B. FA. Skinner) służy jako przykład metodyki wyczerpującej i bardzo bliskiej nakazom metody naukowej, która pozwala na obiektywną ocenę postępów poczynionych w trakcie terapii. Z drugiej strony Terapia Poznawcza podkreśla konieczność nie rezygnowania z uwzględnienia bezpośrednio nieobserwowalnych procesów psychicznych, ponieważ duża część Przydatność terapii polega na subiektywnym samopoczuciu pacjentów i nie musi być to czynnik, który można zarejestrować poprzez samą analizę przeprowadzić. Jednak i chociaż w ramach terapii poznawczo-behawioralnej w dowolnej jej formie działa z konstruktami, które odnoszą się do „świata mentalnego” nieobserwowalnego bezpośrednio, Dokłada się starań, aby elementy mentalne, które wchodzą w grę w diagnozie i interwencji, odpowiadały dobrze zdefiniowanym i możliwym do przetłumaczenia kategoriom do zmiennych ilościowych, aby móc wyczerpująco monitorować zmiany dokonywane na poziomie subiektywnym. Dlatego unika się wszelkiego rodzaju ezoterycznych i niejednoznacznych sformułowań dotyczących sposobu myślenia osoby i systemów kategorie, w których powtarzające się pomysły są klasyfikowane jeden w drugim w klasyfikacjach odpowiadających jednemu; kryterium. Zagłębianie się w różnice z behawioryzmem Terapia poznawczo-behawioralna jest spadkobiercą pewnych podstaw psychologii behawioralnej, takich jak nacisk na praktyczne procesy uczenia się i idea, że asocjacja jest centralną koncepcją w terapii. Zawiera jednak potrzebę działania, oprócz zachowania, na myślach danej osoby. Głównie interwencja w części „mentalnej” skupia się na schematach poznawczych i kategoriach pojęciowych, z których osoba interpretuje rzeczywistość. Przekonania nieadaptacyjne są również badane po ich zlokalizowaniu, aby nauczyć klienta umiejętności lokalizowania codziennych zdarzeń, które są sprzeczne z tymi założeniami. Tak więc, jeśli dana osoba: Problemy z samooceną, można go nauczyć zwracać uwagę na podziw przyjaciół i rodziny, które są rodzajem zachęty, którą łatwo zignorować, gdy obraz siebie jest poważnie uszkodzony. Krótko mówiąc, każdy rodzaj terapii poznawczo-behawioralnej opiera się na założeniu, że emocje i style zachowań nie zależą tylko od bodźców fizyczne, które przychodzą do nas z otoczenia, ale także z myśli, które kształtują nasz sposób postrzegania zarówno tych bodźców, jak i własnych procesów psychiczny. Jak ingerujesz w tego typu terapię? Terapia poznawczo-behawioralna polega na uczeniu rozpoznawania stylów myślenia, które predysponują do wyciągania wniosków niezbyt przydatnych dla pacjenta lub dysfunkcyjne myśli. W tym celu konieczne jest wyszkolenie osoby, aby była w stanie zastanowić się nad własnym sposobem myślenia i rozważyć, które punkty są sprzeczne, a które nie. W ten sposób, ma to na celu, aby klient miał większą zdolność do kwestionowania kategorii, z którymi pracuje (takich jak „sukces i porażka”) i wykrywaj typowe wzorce myślowe, które powodują problemy. Proces, dzięki któremu pacjent rozpoznaje aspekty poznawcze, które powodują dyskomfort i może na nie oddziaływać, opiera się na modelu działania inspirowanym dialog sokratejski. Oznacza to, że podczas części sesji terapii poznawczo-behawioralnej profesjonalista zwróci sprzężenie zwrotne Jest to konieczne dla pacjenta, aby sam wykrywał sprzeczności lub niepożądane wnioski, do których prowadzą go jego style myślenia i schematy poznawcze. Terapeuta nie prowadzi pacjenta przez ten proces, a raczej stawia pytania i podkreśla twierdzenia, które sam klient poczynił, aby ten mógł głębiej zagłębić się w swoje własne myślenie. Druga część terapii poznawczo-behawioralnej polega na interwencji na wykrytych ogniskach poznawczych i materialnych. Wiąże się to z jednej strony z wyznaczeniem konkretnych celów do osiągnięcia, a z drugiej przeszkolić pacjenta, aby był w stanie określić na podstawie własnych kryteriów strategie, które zbliżają go do tych celów i oddalają od nich. Ponadto, ponieważ cele zostały zdefiniowane w taki sposób, że można bezstronnie zweryfikować, czy zostały osiągnięte, czy nie, łatwo jest zmierzyć cele. dokonywany postęp i tempo, w jakim przychodzi dostrzegać go i, jeśli to konieczne, wprowadzać zmiany w programie interwencja. Osiąganie celów poprzez program sesji z terapią poznawczo-behawioralną może obejmować znacząco zminimalizować skutkifobia, zakończyć nałóg lub rzucić obsesyjny styl myślenia. Krótko mówiąc, problemy z aspektem materialnym i innym aspektem subiektywnym lub emocjonalnym. W jakich przypadkach jest używany? Terapia poznawczo-behawioralna może być praktycznie stosowana w każdym wieku, i w szeroka gama problemów. Na przykład służy do interweniowania w zaburzeniach lękowych i fobiach, dystymia, Zaburzenie afektywne dwubiegunowe, depresjaitp. Może być również stosowany jako pomoc w przypadkach zaburzeń neurologicznych, w których konieczne jest zapewnienie wsparcie, aby wiedzieć, jak najlepiej radzić sobie z objawami, a nawet w zaburzeniach psychotycznych związanych z: schizofrenia. Oczywiście w niektórych zaburzeniach terapia behawioralna okazała się praktycznie tak samo skuteczna, jak: poznawczo-behawioralne, bez konieczności wykonywania zadań modyfikujących przekonania i wzorce myśl. Na przykład psychologowie często uciekają się do terapii behawioralnej zamiast terapii poznawczo-behawioralnej, gdy jest to konieczne. opiekę nad bardzo małymi dziećmi, ponieważ nie mają jeszcze dobrej kontroli nad myśleniem abstrakcyjnym i artykulacją pojęć poprzez język. Skuteczność tego rodzaju psychoterapii Obecnie za terapię poznawczo-behawioralną uważa się: jedyny rodzaj psychoterapii, którego wyniki zostały zwalidowane metodą naukową. W związku z tym rozumie się, że jego skuteczność jest poparta obserwacjami empirycznymi, w których wiele grup pacjentów, którzy przeszli leczenie Terapia Poznawczo-Behawioralna poprawiła się znacznie bardziej niż można by się spodziewać, gdyby nie uczestniczyli w terapii lub nie realizowali programu: Efekt placebo. Kiedy mówi się, że terapia poznawczo-behawioralna okazała się skuteczna dzięki zastosowaniu metody naukowej, oznacza to, że istnieją silne powody, dla których uważają, że poprawa odczuwana przez osoby, które próbowały tego typu terapii, jest spowodowana stosowaniem tych interwencji psychologicznych, a nie innych zmienne. To Nie oznacza to, że 100% osób, które chodzą na sesje Terapii Poznawczo-Behawioralnej poprawi się, ale bardzo znacząca część ma tego. Ponadto usprawnienie to można przełożyć na obiektywne i obserwowalne kryteria, takie jak sukces lub brak w momencie rzucić palenie. Jest to cecha, która odróżnia terapię poznawczo-behawioralną od innych form interwencji, z których wiele, nie patrząc na cele mierzalne pod dobrze zdefiniowanym kryterium, z trudem poddaje się badaniom empirycznym w celu określenia ich skuteczności metodą naukowy. Z drugiej strony należy wziąć pod uwagę, że stopień skuteczności każdego rodzaju terapii zależy od leczonego zaburzenia; Biorąc to pod uwagę, terapia poznawczo-behawioralna jest tą, która okazała się skuteczna w większej liczbie zaburzeń psychicznych. Odniesienia bibliograficzne: Field, TA, Beeson, ET, Jones, (2015), The New ABCs: A Practitioner's Guide to Neuroscience-Informed Cognitive-Behaviour Therapy, Journal of Mental Health Counseling, 37 (3): s. 206 - 220. Froggett, L. i Richards, B. (2002). Odkrywanie biopsychospołecznego. European Journal of Psychotherapy & Counselling, tom. 5 (3). s. 321 - 326. Seligman, Ollendick, (2011). Terapia poznawczo-behawioralna zaburzeń lękowych u młodzieży. Kliniki psychiatryczne dzieci i młodzieży w Ameryce Północnej. 20 (2): s. 217 - 38. Spurgeon, Wright, (2010). Terapia poznawczo-behawioralna wspomagana komputerowo. Bieżące raporty psychiatryczne. 12 (6): s. 547 - 52. Wampold, Flückiger, C., Del Re, Yulish, Frost, Pace, et al. (2017). W pogoni za prawdą: krytyczna analiza metaanaliz terapii poznawczo-behawioralnej. Badania nad psychoterapią. 27 (1): s. 14 - 32. . 35 459 447 109 458 198 47 166

terapia poznawczo behawioralna na czym polega